इस छोटे परित्त की प्रारंभिक गाथाएँ मूल आटानाटिय सुत्त से ली गई हैं, लेकिन प्राचीन पाली साहित्य में इसका कोई स्पष्ट ऐतिहासिक संदर्भ नहीं मिलता। इसलिए, यदि किसी को अदृश्य शक्तियों से बाधा हो, तो लंबे आटानाटिय सुत्त का ही पाठ करना अधिक प्रभावी और सुरक्षित माना जाता है।
एते चञ्ञे च सम्बुद्धा, अनेकसत-कोटियो ।
सब्बे बुद्धा समसमा, सब्बे बुद्धा महिद्धिका
सब्बे दसबलूपेता, वेसारज्जेहुपागता ।
सब्बे ते पटिजानन्ति,आसभट्ठानमुत्तमं।
सीहनादं नदन्तेते, परिसासु विसारदा ।
ब्रह्मचक्कं पवत्तेन्ति, लोके अप्पटिवत्तियं।
उपेता बुद्ध-धम्मेहि, अट्ठारसहि नायका ।
बत्तिस लक्खणूपेता, सीतानुब्यञ्जना धरा।
व्यामप्पभाय सुप्पभा, सब्बे ते मुनि-कुञ्जरा।
बुद्धा सब्बञ्जुनो एते, सब्बे खीणासवा जिना।
महापभा महातेजा, महापञ्ञा महब्बला ।
महाकारुणिका धीरा, सब्बेसानं सुखावहा।
दीपा नाथा पतिट्ठा च, ताणा लेणा च पाणिनं ।
गती बन्धू महेस्सासा, सरणा च हितेसिनो।
सदेवकस्स लोकस्स, सब्बे एते परायणा ।
तेसाहं सिरसा पादे, वन्दामि पुरिसुत्तमे।
वचसा मनसा चेव, वन्दामेते तथागते ।
सयने आसने ठाने, गमने चापि सब्बदा।
सदा सुखेन रक्खन्तु, बुद्धा सन्तिकरा तुवं ।
तेहि त्वं रक्खितो सन्तो, मुत्तो सब्बभयेहि च।
सब्बरोगा विनीमुत्तो, सब्बसन्ताप-वज्जितो ।
सब्बवेरमतिक्कन्तो, निब्बुतो च तुवं भव।
तेसं सच्चेन सीलेन, खन्ति-मेत्ता-बलेन च।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
पुरत्थिमस्मि दिसाभागे, सन्ति भूता महिद्धिका ।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
दक्खिणस्मि दिसाभागे, सन्ति देवा महिद्धिका ।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
पच्छिमस्मि दिसाभागे, सन्ति नागा महिद्धिका।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
उत्तरस्मि दिसाभागे, सन्ति यक्खा महिद्धिका ।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
पुरत्थिमेन धतरट्ठो, दक्खिणेन विरूळहको ।
पच्छिमेन विरूपक्खो, कुवेरो उत्तरं दिसं।
चत्तारो ते महाराजा, लोकपाला यसस्सिनो।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
आकासट्ठा च भूमट्ठा, देवा नागा महिद्धिका ।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
इद्धिमन्तो च ये देवा, वसन्ता इध सासने।
तेपि त्वं अनुरक्खन्तु, अरोगेन सुखेन च।
सब्बीतियो विवज्जन्तु, सोको रोगो विनस्सतु ।
मा ते भवन्त्वन्तरायो, सुखी दीघायुको भव।
अभिवादन-सीलिस्स, निच्चं बुद्धापचायिनो ।
चत्तारो धम्मा वहन्ति, आयु वण्णो सुखं बलं।
एतेन सच्चवज्जेन सोत्थि ते होतु सब्बदा!
एतेन सच्चवज्जेन सब्ब दुक्खा, सब्ब भया,
सब्ब रोगा, सब्ब अन्तरायो, सब्ब उपद्दवा विनस्सतु!
एतेन सच्चवज्जेन होतु नो जयमङ्गलं! )